Günün Masalı: 18 Ekim ; Anı Kutusu

Ben bilirim, ben bilirim, ben anıların değerini bilirim. Bak bu kutu anı kutusu küçük terlikçiğim. Bu küçük düğme, benim ilk terliğimden kaldı. Nasıl ışıldıyor, değil mi? Bu ponponu da annem verdi, bebeklik başlığımdan kalmış. Mavi bir başlığa simli ponpon olur mu?.. 

Olur mu ne demek, annem yaptığına göre mutlaka güzel durmuştur. Bu kalem de benim ilk yazı yazdığım kalem… mi acaba? Değil galiba. Neyse. Ben anı kutusuna sevinçli günlerimi anımsatacak eşyalar koyuyorum. Doğum günümde alınan pastanın mumlarından biri gibi. 

Anı nedir ki? Düşününce anımsanan her şey anı mı? Neden bazı insanlar her şeyi anımsarlar da, başkaları hiçbir şeyi anımsamaz? Minicik terlikçiğim, neden soruyorum bu soruları sana? Sen daha miniciksin. Anın var mı? Seni kim dikmişti, sonra paketleyip göndermişti dükkâna? Hii, hoşlanmıyorsun demek bunları hatırlamaktan. Dükkân hep güzel kokmuyor muydu? Fis fis diye bir şeyler sıkıyorlardı demek. Kocaman dükkânın bir kenarında çocuklar oynasın diye bir oyuncak at vardı. Kuyruğuyla yelesi beyaza yakın sarı, gözleri mavi bir siyah attı. Yanındaki kutuya para atılınca şarkı gibi bir şey çalarak sallanıyordu. 

Ben o ata bindiğimde gözlerimi kapatıyordum. Annemin beni kucağında salladığını düşünüyordum. Sen de tam o atın karşısındaki rafta duruyordun. Bak seni paketledikleri paketin üstündeki küçük fiyonk buracıkta, anı kutusunun üstünde. Seni aldığım gün benim için anılarımın en güzel günüdür terlikçiğim. Ah benim güzel terlikçiğim, benim miniğim, güzelim… Seni bütün eşyalarımdan daha çok seviyorum tabii. Sen benim terliğim değilsin ki oyuncağımsın, arkadaşımsın. Elbet sen benim arkadaşımsın. Minder mi?.. O da arkadaşım ama senin arkadaşın olduğu için benim de arkadaşım. Hadi uyuyalım minik terlikçik. Yarın sana da bir anı kutusu yapalım.