Günün Masalı: 30 Mayıs; Kıskanç Komşu

Bir zamanlar bir köyde yoksul ama dürüst, yaşlı bir karıkoca yaşardı. Bu çocuksuz karıkoca çevrede çok saygı görürdü. Bu karıkocadan adamın adı Ho, kadının adı da Nona‘ydı. Herkes Ho‘ya Amca, Nona‘ya Teyze derdi. Nona ile Ho‘nun kapı komşusu cimri ve kıskanç bir karıkocaydı. Bu kötü komşuların da çocuğu yoktu.

 Bir gün Ho Amca balık tutmak için Irmağa gitti. Onu elinde ağ ile gören komşusu da koştu ırmağa. Üstelik balıkları Ho Amca‘ya bırakmamak için ağını ırmağın üst başına attı. Ertesi gün de ırmağa Ho Amca‘dan önce geldi. Bir de ne görsün, Ho Amca‘nın ağı balık dolu, kendi ağındaysa küçücük bir ağaç kökü var. İçi kıskançlıkla doldu… “Benim ağım ırmağın üst yanındaydı, bu balıklar benim hakkım,” deyip ağların içindekileri değiştirdi. Çaldığı balıklarla döndü evine. 

Ho Amca, ağında ağaç kökünü görünce üzüldü ama, “Ne yapalım, kısmet, sobada yakarız,” deyip evine götürdü ağaç kökünü. İyice kuruttuğu ağaç kökünü baltayla ikiye kesince içinden küçücük bir köpek yavrusu çıkmaz mı? Ho ile Nano köpeğe öyle iyi baktılar ki köpek kısa sürede normal bir köpekten de iri bir şey oldu. Ho Amca onu Siro diye çağırıyordu. 

Bir gün Siro dile gelip, “Ho Amca sırtıma bir eğer vur ve bin,” dedi. Ho Amca köpeğine kıyamadı. Siro ısrar edince onun dediklerini yaptı. Köpek bir at gibi üstünde taşıyıp Ho Amca‘yı dağa götürdü. Sonra, Ho Amca‘nın yeri kazmasını stedi. Ho Amca kazdığı yerde bir sürü altın buldu. Komşuları bunu öğrenince hemen köpeği alıp sırtına eğer vurdular. Karıkoca ikisi birden köpeğin sırtına binip, “Bizi de altın çıkacak yere götür!” diye dürtüklediler hayvancığı.

Köpek yorgunluktan yere yığılınca da orayı kazdılar. Ama oradan yalnızca yılan, böcek gibi şeyler çıktı. Acımasız karıkoca Siro‘yu döverek öldürdüler. Ve kazdıkları yere gömüp üstüne de bir sögüt dalı diktiler.

Nano Teyze‘yle Ho Amca olanları duyunca çok üzüldüler. Hemen Siro‘nun öldüğü yere koştular. Onun gömüldüğü çukura dikilen ağacın büyüdüğünü görünce, sevgili köpeklerinden bir anı olsun diye ağacı kesip, eve götürdüler. Ho Amca oturup bu ağaçtan bir havan yaptı. Bu havanla yılda bir kez yiyebildikleri pirinç pastası yapmak için işe başladılar. Pirinci haşlayıp havanda dövmeye başladılar. Pirinci tencereye dökünce içinde çil çil altınlar parlamaya başlamaz mı? 

Karıkoca birbirlerine sarılıp sevinçten ağlamaya başladılar. Bir yandan da Siro‘yu anıyorlardı. Kulakları hep kirişte olan kıskanç komşular, onların sesine koşup geldiler. Altınların nerden geldiğini sordular. Ho Amca gerçeği söyleyince kapıp götürdüler havanı. Ama onların dövdükleri pirinç çamura dönüştü. Onlar da kızıp havanı ateşe attılar.

Ho Amca havanın yanmasına çok üzüldü.  “Hiç olmazsa küllerinden birazını verin,” dedi. “Silo’nun anısı.” Sonra külü koyduğu kutuyla eve doğru yürümeye başladı. “Ah Nano’nun yüreği nasıl dayanacak buna?” diye düşünüyordu. Birden bir rüzgâr çıkmaz mı, külleri kurumuş kiraz ağaçlarına, şeftali ağaçlarına savurmaz mı? Birden bütün ağaçlar çiçekleniverdi. O sırada oradan vali geçiyordu.

“Amca bu kurumuş ağaçları nasıl böyle canlandırdın? Harika!” deyip, Ho Amca’yla karısına ödül verilmesini emretti. Kıskanç komşu bunu görünce ocakta kalan külleri kapıp valinin yolunun üstüne çıktı. “Bakın sayın vali, ben nasıl ağaçları çiçeklendiriyorum,” deyip külleri savurdu. Küller valinin gözlerine dolmaz mı… Vali can acısıyla bağırmaya başlayınca kıskanç komşuyla karısı korkuyla kaçmaya başladı. Duyduğuma göre hâlâ kaçıyorlarmış.