Günün Masalı: 15 Aralık; Mısır Padişahının Oğlu Keloğlan

Bir zamanlar yoksul ama çok kurnaz bir Keloğlan vardı. 

Her gün kuyumcunun önünden geçerken: 

–Ah bir altınım olsa neler alır, neler yapardım, diyordu. 

Keloğlan‘ın bu sözlerini merak eden kuyumcu, ‘Şuna bir altın vereyim de neler alıp neler yaptığını göreyim,’ diyerek Keloğlan‘ı dükkâna çağırıp bir altını eline tutuşturdu. 

Keloğlan bu, durur mu? Altını alır almaz aşçıya koştu. Aşçı dükkânının karşısında da bir hamam vardı. Aşçıya dedi ki: 

–Öğlen olduktan sonra şu yemeği hamama götür, hamamcıya da Mısır padişahının oğlunun yemeğini getirdim de… 

Yemeğin parasını ödeyip hamama gitti. Hamamcılar bunu kel görünce hamamın karanlık bir köşesindeki kurnanın önüne oturttular. 

Öğle olunca bir tepsi yemekle gelen aşçı: 

–Mısır padişahının oğlunun yemeğini getirdim, dedi. Hamamcı şaşırdı. Gülümseyerek, alaycı bir biçimde: 

–Buraya öyle biri gelmedi, dedi. Aşçı da: 

–Nasıl olur, şimdi hamama girdi, dedi. 

Bunun üstüne içeri giren hamamcı Mısır padişahının oğlunu aradı. Dışarı çıkınca buna benzer kimseyi göremediğini söyledi. Aşçı: 

–İyi arayın, içerdedir, diye üsteleyince hamamda da Keloğlan‘dan başka kimse olmayınca ona sormak zorunda kaldılar. Keloğlan da: 

–Mısır padişahının oğlu benim, dedi. 

Hamamcı bunu duyar duymaz altın nalınlar, sırma işlemeli peştamallar getirdi. Tellaklar Keloğlan’ı güzelce yıkayıp kolonyalar sürdükten sonra kollarına girerek, ayağını yere değdirmeden dinlenme odasına götürdüler. Yemeğini getirip önüne koydular. Keloğlan‘ın karnı zil çaldığı halde, kibarlık olsun diye her tabaktan ikişer lokma alıp kalanı geri gönderdi. 

Yemekten sonra hamamcı gelip Keloğlan’a sordu: 

–Oğlum neden böyle sefil oldun sen? 

–Ben buraya gezme amacıyla gelmiştim, yollar kapandı, elimdeki avucumdakini de harcayıp bitirdim, yollar kapalı olduğu için de babam para yollayamadı. Gerisini biliyorsunuz işte. 

Keloğlan‘ın derdinin büyük olduğunu öğrenen hamamcı: 

–Bu akşam bize konuk olur musun? deyince Keloğlan, adamın sözünü ikiletmeden: 

–Sizi rahatsız etmezsem kalırım, dedi. 

Hamamcı hazırlık yapmaları için hemen eve haber gönderdi. Akşam ona bol bol ikramda bulundular. Keloğlan ertesi gece gene orda kaldı. Hamamcının da bir kızı vardı. Utana sıkıla tek kızını bu oğlana vermeyi önerince o da hemen kabul etti. Ama sonunda yalanı çıkacak diye de üzüldü. Hamamcı, Keloğlan’a: 

–Sen hiç meraklanma, dedi. Düğün masraflarını ben öderim. Babandan para gelince sen bana verirsin. 

Çok güzel bir düğün yaptılar. Aradan birkaç ay geçince hamamcı surat asmaya başladı. Keloğlan da bu işten kurtulmanın çarelerini arıyordu. 

Tam o sırada gerçekten Mısır padişahının oğlu kayboldu. Keloğlan hemen Mısır‘a bir telgraf çekti. Telgrafın karşılığı gecikince kız da surat asmaya başladı. Bu durum karşısında Keloğlan, ‘Bari kendimi asayım da bu işten kurtulayım,’ diyerek bir gün odada yalnızken kendini tavana asti. Meğer tavanda bir kapak varmış, oğlanın ağırlığıyla açılıp altınlar dökülmeye başlamaz mı? Keloğlan, hemen bir fes altın doldurup ona bir altın veren kuyumcuya götürdü. Oradan çabucak eve döndü. Altınları toparlayıp babamdan para geldi diye kaynatasına koştu. Bu sırada telgrafın da karşılığı Mısır‘dan gelmişti. Telgrafta: ‘Sağlık haberine çok sevindim, gelmeni bekliyorum,’ diye yazıyordu. 

Keloğlan, hamamcıyla karısını da yanına alarak yola koyuldu. Mısır‘a da, ‘Geliyoruz!’ diye telgraf çekti. Mısır padişahının oğlunu kaybettikten sonra ağlaya ağlaya gözleri kör olmuştu. Onlar Mısır’a inince yüz bir pare top atıldı, kurbanlar kesildi. Oğlan, padişaha: 

–Sevgili babacığım, diye sarıldı. 

Gözleri görmeyen padişah, oğluna kavuştuğunu sanmanın heyecanı ve sevinciyle yüreğine inip öldü. Keloğlan, tahta çıkıp kaynatasını da başvezir yaptı. 

Böylece hepsi birlikte mutlu bir ömür sürdüler.