Günün Masalı: 31 Aralık; Üç Yüz Altmış Beşinci Masal

Bir yıl bitti işte. Bu gece yılbaşı gecesi. Gecenin yarısı eski yılın, yarısı yeni yılın. Eskiyle yeni nasıl yan yana kardeşçe. Büyüdüğünde hatırlayacak mısın bu yılı? Kim bilir? Belki bu yıldan bir tek gün kalacak aklında. En sevindiğin günü mü anımsarsın acaba? En üzüldüğün günü mü? Belki de bir arkadaşına en kızdığın günü anımsayacaksın yalnızca.

Sonra o günle damgalayacaksın bu yılı. Çocuklarına, torunlarına, “Kaç yaşındaydım bilmem. Beşinci sınıftaydım galiba. Ali adında bir arkadaşım vardı,” diye anlatacaksın. Şimdi sana bir sır vereyim, her yıl üç yüz altmış beş masal yaşarsın. Masallar gibi günler de biraz benzer birbirine, biraz benzemez. Bilyeler gibi hepsinin biçimi aynı da olsa, başkadır ortasındaki renk. Kimisi çakıl taşları gibi gelir sana, kimi kristal boncuklar gibi. Avuçlarından geçen o kadar bilyeden hangisini saklayabildin ki bütün yılı anımsayasın? En önemlisi günlerin değerini bilmen. Zamanını saçıp savurmaman. 

Çocukluğun çabucak kuruyan gözyaşları ve bir anda açılan gülücükleri anlatılır büyüklerin öykülerinde. ‘Çocukluk ne güzel,’ derler. Çocukluk da güzel, büyümek de ama zor. Şimdi katlan bu zorluğa. İnan bana yarın ışıktan çizgilerle anımsayacaksın bu günleri. Şimdi avcundaki bilyeleri bir bir gözden geçir. Bir yaş büyümenin güzelliğini ekle. Sabah hangisi kalacak bakalım avcunda? 

Hadi git şimdi sarıl bir kez daha annene, babana, ninene, dedene, kardeşine. Ya da kimin varsa ona. Bir yaş daha büyüdün. Başarılı ve mutlu yıllara büyü, bütün dünya çocuklarıyla..