Günün Masalı: 29 Nisan; Boşa Giden Hile

Miyav vardı, miyav yoktu, adını kimselerin daha önce duymadığı bir kuş vardı. Bu kuşa Moğollar Angaçay kuşu derlerdi. Bu kuş döne dolaşa, uça kona ulu dağların eteğinde ardıç ağaçlarıyla bezeli bir ovaya gelmişti. Oradaki ardıçlardan birine yuva yapmıştı. Burada rahatça yavru yetiştireceğini düşünüyordu.

Önce yuvasını otlarla, tüylerle bezedi. Miyav da miyav. Altın gibi ışıltılı, tabak gibi düzgün bir yuva oldu bu. Sonra yumurtlamaya başladı. Yusyuvarlak, mavimsi, porselen gibi yumurtalardı bunlar. Tam on üç tane. Tam yumurtaların üstüne yatıp yavruları çıkana kadar onları ısıtmaya hazırlanıyordu ki… Bir tilki çıkageldi. Postu al ışıltılı, kurnaz, açgözlü tilkilerin en ünlüsüydü bu tilki.

Al postlu, hain tilki bir iki dolandı ağacın dibinde, sonra başını kaldırıp dedi ki: “Merhaba, angaçay… Bu ne çok yumurta. Bir ikisini bana veremez misin acaba?” Angaçay kuşu pek kızdı bu söze: “Bak tilki, yumurtalarımı değil senin gibi bir tilkiye, krala bile veremem!” Tilki çok kızdı bu söze: “Sen bilirsin!” dedi. “Kralı bilmem ama yumurtayı vermezsen ben uzaklardan bir toz bulutu kaldırırım havaya, yuva yaptığın ardıçı yıkar deviririm.”

Tilki elbette yalan söylüyordu ama kuşcağız çok korktu. Bir yumurta vermezse yuvasındaki bütün yumurtalar kırılacaktı. İçi kan ağlaya ağlaya yumurtalardan birini uzattı tilkiye. Tilki büyük bir ciddiyetle aldı yumurtayı, kırıp yedi. Ama öyle tatlı geldi ki yumurta, hilesinin güzelliğine sevinemedi bile… Dönüp geldi yeniden. “Hadi bakalım kuş ana,” dedi, “bir yumurta daha at bana. Eğer bir yumurta daha atmazsan, bir toz bulutu kaldırır, ağacını un ufak ederim.” Angaçay kuşu çaresiz, bir yumurta daha verdi. Tilki yumurtaların tadını öyle beğendi ki, kuşcağızı korkutmayı sürdürdü. Kuşun tilkiye verdiği yumurtaların sayısı altıyı buldu. Kalan yedi yumurtasının başında ağlıyor ne yapacağını bilemiyordu. Tam o sırada dağdan çatal boynuzlu bir geyik indi. Önce kuşun şakımasını sevinçten sandı, biraz dikkat edince onun sesindeki kederi sezdi. Üzüntüsünün nedenini öğrenince ona, “Bugün tilkiye verme yumurtanı,” dedi, “seni korkutmaya kalkarsa de ki, toz kaldırmak için sekiz toynağın, ağacı yıkmak için boynuzların nerede?” Kuşcağız geyiğe teşekkür etti. Geyik, “Eğer ‘bu sözü sana kim öğretti?’ diye sorarsa hiç çekinme, ‘bu uludağın on iki çatal boynuzlu geyiği öğretti,’ de. Gelsin peşimden gelebilirse,” diye ekledi. Sonra dağa doğru salına salına çekip gitti.

Tilki, yiyeceği yumurtanın düşüyle ağzı sulana sulana geldi ağacın dibine. Hemen, Kuş, “Bana bak garip kuşcağız,” diye seslendi. “Bugün bana iki yumurta vermezsen…”

“Avucunu yala,” diye yanıt verdi. “Ama şimdi bir toz bulutu kaldırırsam havaya… ” Kuş alaylı bir sesle: “Peki tilki, bana göstersene toz kaldırmak için sekiz toynağın nerede? Ağacı devirecek boynuzların nerede?” Tilki bu soruyu duyunca önce şaşırdı ama çabucak toparladı kendini. “Bu soruyu sana kim öğretti?” diye sordu. Kuş aynı alaycılıkla, “Sekiz toynaklı, on iki çatal boynuzlu biri,” dedi. “İstersen düş peşine de saydırsın sana çatalını boynuzunun, ayağının toynağını da saydırabilir tabii.”

Tilki, bir yandan yumurtaları yiyememenin, bir yandan geyikle uğraşmayı göze alamamanın öfkesiyle ayrıldı ağacın altından. ‘Bir yolunu bulmalı, bu geyiğin dersini vermeli,’ diye söyleniyordu. O öfkeyle gördüğü ilk et parçasına düşünmeden saldırdı. Meğer et bir tuzak yemi değil miymiş?.. Bizim tilkinin al ışıltılı postu elden gitti. Kim bilir belki de angaçay kuşunun altı yumurtası için döktüğü gözyaşları yüzünden oldu bu. Kim bilir, hangi miyav? Bizim kuş da yumurtalarının üstüne yatıp, miyavlar gibi çıkardı yavrularını. Miyavlar gibi mutlu yaşadı.