Günün Masalı: 26 Aralık; Akıl En Önemli Silahtır

Manisa‘dan Tire‘den. Şimdi de geçtim oradan. Konarak göçerek lale sümbül biçerek, ayran gazoz içerek, sulu yerde peynir ekmek, susuz yerde kavun karpuz yiyerek… Güzellere gömlek fistan biçerek, az gittim, uz gittim, bir de ardıma baktım taa nerden kalkmış da nerelere varmışım. Hiç almaz akıl, hadi sen de peşime takıl. 

Bir zamanlar bir köyde Ali adında bir yoksul delikanlı vardı. Çalışır çabalar varını yoğunu kitaplara yatırırdı. Ona, “Ali ne olacak bunca kitap?” dediler mi güler, “Kitaplarda yeni akıllar var,” derdi. Onun bu sözünü anlamayanlar, “Aman akıl her işe yaramaz, bari arada silah al,” derlerdi. Ali o zaman güler, “En önemli silah akıldır,” derdi. Gel zaman git zaman köyün başına bir dev musallat oldu. Önce tepeye bir köşk kurdu. Sonra köyü haraca bağladı. Önce köylü bir grup savaşçı toplayıp karşı koymayı denedi ama dev, savaşçıları kolayca yendi. Ali o akşam köylüleri topladı, “Devi akılla yenmek gerek,” dedi. “Güçle başa çıkamayız.” Köylüler, “Peki şu senin kitaplarının aklını görelim,” dediler. Ali çıkıp gitti. Gizlice devin ahırına gitti. Ahırda devin dillere destan atı bağlıydı. Ali atın bağlı olduğu yere geldi. At olanca sesiyle kişneyip sahibini uyandırdı. Ali hemen samanlığa saklandı. Dev ahıra indi, sağa sola baktı. Atına, “Ne var niye gürültü ediyorsun?” diye bağırıp yattı. Ali yeniden geldi atın yanına. At yeniden kişnedi. Ali saklandı. Dev gelip kimseyi bulamayınca yine kızdı. Üçüncü sefer Ali gelince at en yüksek sesiyle kişnedi. Ali yine saklandı. Dev bu sefer sebepsiz kişnediği için atını dövdü. At sahibine küstü. Ali de kolayca atı alıp köye indi. Ertesi sabah köyün muhtarı dev ile pazarlığa gitti, eğer vergi istemezse atını geri vereceklerini söyledi. Dev, güldü. “Atımı almak iş değil,” dedi. “Eğer üstümden yorganımı alırsanız, dediğinizi yaparım.” Köylüler devin isteğinden hiç hoşlanmamışlardı. Devin istediği vergiyi toplamaya başladılar. Ali ise kitaplarını karıştırıyor, dağ bayır birtakım böcekler topluyordu. Sonunda bir gece gizlice girdi devin yatak odasına. Elindeki kavanozdan yorganın üstüne bir şeyler serpip usulca bahçeye çıktı. Biraz sonra Ali‘nin yorgana serptiği böcekler devi ısırmaya başlamıştı. Dev öfledi pöfledi. Sonunda yorganı pencereden dışarı fırlattı. Ali de yorganı toplayıp köye indi. Köylüler deve yorganının alındığını bildirdiler. Dev, “Sırtımdan yorganı almak yetmez,” diye yanıt verdi, “gücünüz yetiyorsa, beni hapsedin de güvenlik güçlerine teslim edin.” 

Ertesi sabah erkenden bir gürültüyle uyandı dev. Bahçesine baktı, incecik bir delikanlı bir şeyler çakıyordu. Hemen bahçeye fırladı. “Ne yapıyorsun sen burada?” Delikanlı hiç korkmadı, “Ali’ye tabut yapıyorum. Burada ağaç bol da.” 

“Hangi Ali bu?” 

“Şu sizin atınızı, yorganınızı çalan Ali.” 

“Ne olmuş ona?” 

“Köylüler kızıp öldürmüş.” 

Dev bu habere çok güldü. “Dur sana yardım edeyim,” dedi. Tabutu çaktıktan sonra, “Başka ne yardımım olur?” diye sordu. Ali, “Bir girer misiniz şu tabuta, boyu sizin kadardı Ali’nin,” dedi. Dev, “Tamam şimdi,” diye gülerek girdi tabuta. Ali tabutun kapağını kapattı. Sonra, “Rahat mı?” diye sordu. Dev, “Evet, rahat,” deyince birden kapağı çakmaya başladı. Dev, tabuta hapsedildiğini iş işten geçince anladı. 

Devi güvenlik güçlerine teslim ettiler, konağını da çocuklarla gençlere kitaplık yaptılar. Kitaplığın üstüne, ‘Akıl en önemli silahtır‘ diye yazıldı. Ali de o günden sonra ‘Cin Ali‘ diye çağrıldı.