Günün Masalı: 24 Mart; Yaşlılar Dağı

‘Analar çeker yükü, kimsenin bilesi yok,’ der bir çocuk şarkısı. Yaşlıların da neler yaşadığı, neler çektiği, deneylerinin önemi bilinmez kimi zaman. İşte bir zamanlar Japonya‘nın bir yöresinde çok kötü bir gelenek varmış, insanlar altmış yaşına gelince dağlara bırakılırmış. Çünkü yaşlıların yalnızca tüketici olduklarına, topluma zarar verdiklerine inanılırmış. Bir çöp gibi ıssız dağlara bırakılan bu yaşlıları, orada açlıktan ölmezlerse yaban hayvanları parçalarmış. Herkes bu inanışta değilmiş, yaşlı ana babasından ayrılmak istemeyenler de varmış. Yörenin kralı bu konuda bir yasa çıkarmış, ailesinin yaşlılarını ‘Yaşlılar Dağı‘na götürmeyenler için ağır cezalar koymuş.

O yörede annesiyle yaşayan yoksul bir çiftçi varmış. O bu yasaya uymak istemiyormuş. Annesi 59 yaşını bitirdiğinde annesine, yasaya uymayacağını söylemiş. Annesiyse, dağa kendisinin gitmek istediğini, eğer oğlu böyle davranmazsa o zaman daha çok üzüleceğini söyleyerek ayak diremiş. Sabah erkenden yola çıkmışlar. Adamcağız annesini sırtına almış. Dağı tırmanırlarken yaşlı kadın ağaçlardan dallar koparıp yola atıyormuş. Oğul annesinin ne yapmak istediğini sormuş. Kadıncağız, “Yol biraz karışık,” demiş, “dönerken bu dallara bakarak yolunu rahatça bulursun.” Adam bu sözleri duyunca ağlamaya başlamış. “Ne olursa olsun seni dağa bırakmayacağım anne,” demiş. Birlikte eve döndüklerinde, annesini bir dolaba saklamış. Her gün tarlaya giderken anasını doyuruyor, geri döndüğünde de annesiyle konuşuyormuş.

Bir gün yörenin kralı bir düş görmüş. Külden yapılmış bir halat, ülkeye bereket getirecekmiş. Hemen haberciler çıkararak halktan külden bir halat yapıp getirmesini istemiş. Halk bu isteği duyunca çok üzülmüş. Çünkü bu halat yapılmazsa, kral yeni vergiler koyar, halka yeni cezalar uygularmış. Çiftçi de evine tasalı dönmüş. Annesi, oğluna üzüntüsünün nedenini sormuş. Adam, kralın isteğini anlatmış. Kadın gülümseyerek, “Kolayca yapabilirsin bunu,” demiş. “Önce bir halat ör. Sonra bu halatı tepsiyle fırına sür. Krala götürürken, sarsılıp dağılmamasına dikkat et.”

Adam kül halatı hazırlayıp krala götürmüş. Kral düşünün gerçekleştirilmesine çok sevinmiş. Bunu nasıl yaptığını, nasıl düşünebildiğini sormuş adama. Adam yanıt vermeyince, “Bana yalan söyledin!” demiş. “Kül halatı bir yerden buldun, kapalı bir midyenin içinden iplik geçirmedikçe ve bunu benim önümde yapmadıkça, halatı senin yaptığına inanamam.”

Çiftçi eve dönmüş, anasına anlatmış kralın sözlerini. Annesi, bir midye bir de karınca bulmasını söylemiş. Sonra neler yapacağını anlatmış.

Adam, kralın önünde ipliğe tatlı bir yapışkan sürüp karıncaya yapıştırmış. Sonra karıncayı midyenin ağzına yaklaştırıp bırakmış. Karınca kurtulma telaşıyla midyenin ağzından girmiş, ipliği de peşinden sürüklemiş. Sonra da midyenin ağzının karşı yanından çıkmış. Kral bu gösteriyi ağzı hayretten açık olarak seyretmiş. Sonra, “Bunu nasıl düşündün söyle bana,” demiş. Yoksul çiftçi, “Söyleyeceklerim hoşunuza gitmeyecek sayın kralım,” demiş. “Ben buyruklarınıza karşı gelip, yaşlı anamı dağa bırakmadım. Halatı hazırlamamı da, bu midyeyi de bana anam öğretti.” Kral bu söz üstüne düşüncelere dalmış. “Bize yanlış öğretmişler,” demiş. “Yaşlılar yemekten ve yatıp uyumaktan daha önemli şeyler de yapabiliyorlarmış. Bilgi ak saçlar üstündeki bir taçmış.”

O günden sonra, yaşlılar dağa bırakılmamış, onlara saygı gösterilmiş. Anasına önem veren çiftçi de ödüllendirilmiş.