Günün Masalı: 22 Nisan; Tilki Kurda Uşak Olursa

Miyav varmış, miyav yokmuş, bir aç gözlü kurt varmış. Karnı doysa gözü doymazmış. Acıktı mı, ne akraba tanırmış ne komşu… Hiç hatır saymazmış. Bir gün karnı açken miyav bu ya tilkiye rastlamış. Tilki, “Merhaba kurt dayı,” demeden gırtlagına yapışmış. “Bak buraya sivri burun kaba kuyruk… Ya hemen benim karnımı doyuracak bir şey bulursun ya da seni yerim şuracıkta,” demiş. Tilki ne yapsın, kurt güçlü. “Aman canım kurt dayı,” demiş, “yiyecek bulurum bulmasına ama söz dinlersen.” Sonra çevredeki bir çiftliğe gidip körpe bir kuzu getirmiş. Kurt, tilkiye bir kemik bile bırakmadan bütün kuzuyu yemiş. Sonra, “Bir tek kuzu mu vardı koca çiftlikte?” diye sormuş… Tilki, “Bir kuzu daha vardı,” diye yanıtlamış kurdu.

“Niye bir tanesini getirdin öyleyse?”

“Annesi uyanırdı ikisini birden getirseydim.”

“Git getir ötekini de…”

“Olmaz, yakalanırım.”

Kurt tilkinin bu yanıtına kızmış, “Korkak sen de,” deyip tutmuş çiftliğin yolunu. Ama koyun yiten kuzusunu arayıp duruyormuş. Kurdu görünce karşısında hem melemeye hem de kuzusunu korumak için kurda tos atmaya başlamış. O sırada çiftliğin köpekleri de koşup gelmişler yardıma. Kurt, köpeklerin dişlerinden canını zor kurtarmış.

O sıra tilki, bir pencerenin önüne konmuş kurabiye tepsisinden üç dört kurabiye aşırmış, onları yiyormuş. Kurt tepesine dikilmiş. “Bak şu halime,” demiş, “köpeklerden zor kurtardım canımı.” Tilki, “Ben söyledim sana,” demeye kalmamış, kurt, “Pek güzel kokuyor o yediğin ne, ver bana,” deyip almış kurabiyeleri. Çiğnemeden yutmuş. Sonra, “Bu kadar mıydı hepsi?” demiş. “Yoo,” demiş tilki “bir tepsi var daha ama alamam, ev sahibi fark eder.” Kurt sözü dinlemeden boylamış kurabiye pişen evi. Tepsiyi devirip kurabiyelere çullanmış. Ama tepsinin gürültüsüne koşup gelmiş evin hanımı. Korkusuz bir kadınmış. Kurdu da sıradan bir köpek sanmış, kaptığı gibi sopayı, “Nasıl yersin kurabiyelerimi arsız köpek seni!” diyerek bir temiz pataklamış. Kurt, tilkinin yanına gelmiş topallaya topallaya. “Aman,” demiş, “ne ahmak kadınmış kurabiyeleri yapan. Kurttan bile korkmuyor.” Tilki zor tutarak gülmesini, “Geçmiş olsun,” demiş. Kurt, “Hadi bakalım tilki,” diye devam etmiş. “Bu dayak beni iyice acıktırdı, bana hemen adamakıllı yiyecek bir şeyler bul, yoksa seni hemen yiyip yutmayı düşünüyorum.”

Tilki düşünmüş. “Şuradaki çiftlikte bir fıçı et tuzladılar geçende,” diye başlamış söze. “İstersen…” Kurt hemen atılmış, “İstediğim, beni de oraya götürmen. Senin getireceğin bir avuç etle doymam ben.” Tilki de boyun eğmiş. Çiftliğin çevresinde dönüp dolaşmışlar. Çiftliğin kilerine girecek bir delik bulmuşlar. Tilki oradan sokmuş kurdu içeri. Et fıçısını bulur bulmaz kurt başlamış yemeye. Bir aralık tilkiyi hatırlayıp, “Gel sen de ye,’ demiş. Tilki teşekkür edip biraz yemiş, sonra koşup deliğe gitmiş, çıkmayı denemiş. Sonra koşa koşa gelmiş fıçının başına, biraz daha yiyip haydi deliğe… Kurt, “Tilki, ne oluyor sana? Niye koşup duruyorsun iki yana?” diye sormuş. Tilki, “Kaçmamız gerekirse oradan sığmam diye korkuyorum,” demiş. “Sen de karnını bu kadar şişirmesen iyi olur.” Kurt, “Benim işime karışma!” demiş. “Sen uşaksın, haddini bil. Ben bu fıçıyı bitirmeden yerimden bile kıpırdamam.” Birden ayak sesleri duyulmuş çiftlik sahibinin. Tilki hemen atmış kendini deliğe. Çıkıp kurtulmuş. Kurt ise sıkışıp kalmış şiş karnıyla delikte. Çiftlik sahibi bir temiz dövmüş onu.

Tilki, kurdun ona iş yaptırmasından, verdiği emirlerden o kadar bıkmış ki, arkasına bile bakmamış. Ormanın başka bir köşesine gidip, orada miyavlar gibi mutlu yaşamış. Bir daha da kurda rastlamamış.