Günün Masalı: 1 Eylül ; Kurbağa Prens

Bir zamanlar ülkelerin birinde bir kral vardı. Kralın da güzel mi güzel birçok kızı olmuştu. Ama içlerinden en küçüğünün güzelliği dillere destandı. 

Küçük prenses her sabah saraydan çıkıp ormana gider, orada bulunan serin bir kuyunun başında oturup dinlenirdi. Prensesin bir de altın topu vardı. Onu havaya atıp tutarak oyun oynayıp vakit geçirirdi. Günlerden bir gün, prenses kuyunun başında topuyla oynarken top, elinden kayıp kuyuya düştü. Derin kuyunun sularına karışarak gözden kayboldu. Prenses, çok sevdiği bu güzel oyuncağını yitirdiği için ağlamaya başladı. O böyle acı acı ağlarken: 

–Derdin nedir güzel prensesim? diye bir ses duydu. 

Çevresine bakındı. Önce kimseyi göremedi. Sonra koca kafalı bir kurbağanın ona baktığını gördü. Kurbağa: 

–Ağlamayı bırakırsan altın topunu kuyudan çıkarırım, dedi. Prenses buna çok sevindi. Kurbağa, konuşmasını sürdürerek: 

–Topunu kuyudan çıkarırsam bana ne verirsin? diye sordu. Prenses: 

–Sen ne istiyorsan vermeye hazırım, dedi. Ardından giysilerini mi, mücevherlerini mi istediğini sordu. En değerli eşyalarını vermeye hazırdı. Kurbağa hiçbirini istemediğini söyledi. Ardından: 

–Benimle arkadaş olmanı istiyorum, dedi. Seninle aynı tabaktan yemek yemek, aynı yatakta uyumaktan başka bir isteğim yok. 

Prenses, topunu bulup getirirse kurbağanın istediklerini yerine getireceğine söz verdi. İçinden de: ‘Sersem kurbağa,’ diye düşünüyordu. ‘Bir kurbağayla bir insanın arkadaşlık ettiği nerde görülmüş?’ 

Prensesin hakkında ne düşündüğünü bilmeyen kurbağa hemen harekete geçip prensesin altın topunu kuyudan çıkardı. Oyuncağına kavuşan prenses artık orada durur mu? Topunu havaya atıp tutarak hemen uzaklaştı ordan. Kurbağa, arkasından: 

–Beni bırakıp nereye gidiyorsun? diye bağırmaya başladı. Prenses, ona aldırmadan koşarak sarayın yolunu tuttu. Kurbağayı da unutup gitti. 

Ertesi gün, küçük prenses, kral babası ve ailesiyle birlikte sofrada altın tabağından yemek yiyordu. Bu sırada kapı çalındı. Birisi kralın küçük kızına seslenerek kapıyı açmasını istiyordu. Kız kapıya koştu. Kapıyı açınca bir de ne görsün? Kapının eşiğinde koca kafalı kurbağa oturmuyor mu? Kapıyı üstüne kapayıp sofranın başına döndü, yemeğini yemeye koyuldu. Korkudan eli ayağı titriyordu. Babası şaka yollu: 

–Yoksa kapıda bir dev mi görüp korktun? diye sordu. Prenses: 

–Yok babacığım, diye karşılık verdi. Suratsız bir kurbağa bu. 

-Peki ne istiyormuş? diye soran krala kız, kuyunun başında olan biteni anlattı. Ardından: 

–Şimdi gelmiş birlikte yaşamak için verdiğim sözü tutmamı istiyor, dedi. 

O sırada kapı yeniden çalındı. Kral, kızına: 

–Madem söz verdin sözünü tut. Kapıyı açıp kurbağayı sofraya getir, dedi. 

Prenses, babasının dediğini yaptı. Kurbağayı alıp sofraya getirdi. Yanı başındaki sandalyeye oturttu. Kurbağa durur mu? Ordan masanın üstüne sıçradı. Prensesin altın tabağındaki yemeği birlikte yemeye başladı. Kurbağa afiyetle yiyip içiyor, prensesin lokmalarıysa boğazına diziliyordu. Kurbağaya böyle bir söz verdiğine bin pişmandı. 

Kurbağa karnını doyurduktan sonra: 

–Pek yorulmuşum, diyerek prensesin kendisini kucağına alıp odasına çıkarmasını istedi. 

Prenses, kurbağadan iğrense de onu iki parmağının ucuyla tutarak odasına çıkardı. Bir köşeye bıraktı. Prenses, ipek yatağının üstüne uzanır uzanmaz kurbağa da hoplaya zıplaya yatağa yaklaştı. 

–Çok yorulmuşum, dedi. Şimdi beni kaldır yanına al. Verdiğin sözü tut. Ben de seninle uyumak istiyorum. 

Bunun üzerine iyice öfkelenen prenses, kurbağayı tuttuğu gibi var gücüyle duvara çarptı. 

–Şimdi de konuş da göreyim seni iğrenç kurbağa, diye söylendi. 

Kurbağa yere düşer düşmez, kurbağa kılığından sıyrılıp yakışıklı bir prens olup çıktı. Prenses buna çok şaştı. Aynı zamanda da çok sevinmişti. Prensi kurbağa kılığına bir cadı sokmuştu. Onu kuyuda yaşamaktan kurtaran da prenses olmuştu. İkisi de sevgiyle birbirine sarıldı. 

Çok geçmeden evlenip bir ömür boyunca mutluluk içinde yaşadılar.